WYMAGANIA

Posiadanie przygotowanego samochodu z napędem 4x4, ekwipunku biwakowego i ciepłej odzieży.

Posiadanie wyposażenia terenowego w postaci lin, łopat i ew. najazdów.

Akceptacja dla noclegów w warunkach polowych, w oazach i na środku pustyni.

WYPRAWA - CO TO?

Wyprawy charakteryzują się one następującymi cechami:

- Chcemy dojechać w miejsca, do których nie dojedziemy busem, z wycieczką objazdową lub indywidualnie. Tworzymy grupę, poruszamy się kilkoma autami mając na celu poznanie nieznanego miejsca, chcemy przeżyć wspólną przygodę. 

- Poruszamy się własnymi samochodami terenowymi, samodzielnie je prowadząc

- Samochody są środkiem transportu, dzięki którym możemy szybko i niezależnie dotrzeć w wiele miejsc, często leżących poza utartymi szlakami wycieczek i tam gdzie inni nie docierają. Poza tym mamy niezaprzeczalną frajdę prowadzenia takiego auta na pustyni i zabawy z nim. Samochód zapewnia nam komfort podróżowania którego nie da nam żaden najlepszy mały busik czy duży autobus, a którymi to najczęściej organizują wycieczki na podobnym obszarze inne firmy turystyczne. A co najważniejsze - sami te auta prowadzimy, tzn. kierowcą jest jedna z osób wchodzących w skład załogi co wiąże się i z przyjemnością jaki i odpowiedzialnością za auto

- Przygotowana trasa jest przez nas przejechana, sprawdzona, opisana, obfotografowana, przewidywalna i bezpieczna. Trasa jest dostępna dla osób nie mających wcześniej do czynienia z samochodami terenowymi i jazdą off-roadową, które po krótkim przeszkoleniu poradzą sobie z wszystkimi przeciwnościami terenowymi. Nie zakładamy wjazdów w miejsca, skąd nie było by pewności, że w określonym czasie jesteśmy w stanie wyjechać lub na pewno uszkodzimy auta.  

- Prawie wszystkie noclegi w zasadzie organizujemy śpiąc w namiotach dachowych lub rozkładanych na ziemi. 

- Gdy okazuje się w trakcie wyjazdu, że grupa jest fajna, nie boi się, oczekuje trochę bardziej skomplikowanych przygód, zdarza się, ze modyfikujemy lekko trasę lub szukamy trudniejszych off-roadowo miejsc tak aby mieć możliwość większej zabawy samochodem

- Największe przeszkody terenowe jakie spotykamy na trasach Wypraw to przejazdy przez suche koryta rzek (bardzo piaszczyste) lub po plaży, jazda po kamieniach oraz precyzyjne manewrowanie wśród drzew (czasami na biwakach). Wszystkie odcinki zaplanowanej trasy prowadzą dostępnymi i przynajmniej kiedyś przejechanymi drogami. Oczywiście zawsze trzeba brać poprawkę na pogodę i warunki.

- Na trasie mogą przydarzyć się nam różne rzeczy. Trzeba pamiętać, że na większości Wypraw nie podróżujemy po terenie Unii Europejskiej i zwyczaje panujące w ruchu drogowym są trochę inne niż u nas. Dlatego dla zasady nie jeździmy w nocy, chyba, ze sytuacja nas do tego zmusza (mamy opóźnienie w trasie, nie można znaleźć lub zamienić noclegu, mamy gdzieś założoną sztywną rezerwację, mamy sytuację awaryjną gdy trzeba koniecznie gdzieś dojechać i coś zrobić). Nierzadko zdarzają się sytuacje, że z naprzeciwka jedzie samochód bez świateł lub ciężarówka wymusza pierwszeństwo albo w drodze pojawiają się trudno zauważalne dziury. Trzeba więc uważać i po prostu zachować zdrowy rozsądek na drodze.

- Samochody czasami się psują, zwłaszcza te z wypożyczalni. To jest normalne, że przez zapylenie na drodze szutrowej może zatrzeć się łożysko od alternatora, zerwać pasek klinowy, na kamieniach lub pod dużym obciążeniem w piasku urwać półośka, przedziurawi się opona itd. Niezmienną zasadą na wyprawie jest to, że wszyscy pomagamy sobie nawzajem - jest to oczywiste - naprawa trwa krócej, pogłębia się integracja a poza tym w każdej chwili w moim samochodzie może zdarzyć się coś podobnego i tez będę potrzebował wsparcia. Każdą awarię staramy się naprawić w porozumieniu z wypożyczalnią ale gdy taki samochód nie nadaje się do szybkiej naprawy, w ciągu 48 godzin (w większości krajów) jest wymieniany na inny. Niestety powoduje to czasami zmianę planu wyprawy i trzeba mieć tego świadomość.

- Jedziemy jedną grupą i jedną grupą wracamy. Nie zostawiamy nikogo na drodze chyba, że nastąpią naprawdę nieprzewidziane okoliczności i jest to decyzja przewodnika. A jakie mogą być powody rozdzielenia się? Np. samochód ulega awarii w bezpiecznym miejscu, plan naprawy zakłada jego wymianę i aby nie wstrzymywać grupy oraz jest możliwość takiego zaplanowania dalszej trasy, żebyśmy się bez problemu znaleźli za jakiś czas, rozdzielamy się. Albo w grupie jest osoba, której zachowanie notorycznie i obcesowo łamie regulamin wyprawy (Warunki Ogólne Świadczenia Usług), jej zachowanie jest niebezpieczne dla innych i która zgodnie z regulaminem jest z niej po prostu wyrzucona. Ostateczna decyzja co do postępowania w danej sytuacji należy do przewodnika, który jest osobą bardzo doświadczoną i musi podejmować trudne wybory. Na podobnej zasadzie można otrzymać zezwolenie na odłączenie się od grupy i przejazd części trasy samotnie. Staramy się także odradzać uczestnictwo w Wyprawie osobom niestabilnym emocjonalnie lub cechującym się przesadnym egoizmem. Wyprawy organizowane przez nas nie muszą być odpowiednie dla każdego więc nie każdy musi na nie pojechać.

 - Gotujemy sobie sami. Co to znaczy? Otóż dzięki temu, że samochody wyposażone są w lodówki i skrzynki transportowe, zakupów żywnościowych dokonujemy w miejscowych supermarketach na kilka dni do przodu tak aby być niezależnym. Oczywiście, jak jest możliwość nie uciekamy od lokalnych jadłodajni, barów czy straganów z kukurydzą i kurczakiem aby posmakować lokalnej kuchni czy też nie unikamy od czasu do czasu porządnych restauracji.

INFORMACJE

Terytorium współczesnej Algierii w starożytności zamieszkiwały ludy berberyjskie. Od XII wieku p.n.e. na wybrzeżach kraju powstawały fenickie osady handlowe, które od IX wieku p.n.e. należały do Kartaginy. W III wieku p.n.e. w głębi kraju utworzone zostało państwo Numidii, dołączone w I wieku p.n.e. do Imperium Rzymskiego. W okresie rządów rzymskich kraj stał się jednym ze spichlerzy imperium, dzięki czemu nastąpił szybki rozwój kulturalny i gospodarczy ziem. W V wieku n.e. wybrzeże Algierii zajęli Wandalowie, w 533 Bizancjum, z kolei w drugiej połowie VII wieku Arabowie. Arabowie przeprowadzili w kraju proces islamizacji i arabizacji miejscowych ludów berberyjskich. W ciągu średniowiecza tereny często zmieniały władców. Wybrzeża były opanowane przez piratów berberyjskich. U schyłku XV wieku licznie osiedlili się tu muzułmańscy uchodźcy z Hiszpanii, zasilili oni osady pirackie. Częste eskapady piratów na tereny Hiszpanii i hiszpańskie okręty, doprowadziły do zajęcia przez Hiszpanów portu w Oranie w 1509 (kontrolowała go do 1708), a w 1510 Algieru. Zagrożeni ekspansją hiszpańską piraci zwrócili się o pomoc do Imperium Osmańskiego i w 1519 przyjęli zwierzchnictwo tureckie. Obecna Algieria została włączona w skład Imperium Osmańskiego pod arabską nazwą Al-Dżazair. Od początku XVIII wieku władzę przejmowali lokalni władcy.

W 1830 Algier został zdobyty przez Francję. W kolejnych latach Francuzi prowadzili systematyczny podbój kraju, spotykając się z oporem algierskich plemion. Wnętrze Algierii siły francuskie opanowały po 1847 wraz z rozbiciem wojsk emira Abd al-Kadira. Rząd francuski przyznał Algierii status osadniczego terytorium zamorskiego Francji i od lat 40. XIX wieku prowadził akcję osadniczą. Przeciwko francuskiej kolonizacji kraju występowała miejscowa ludność, która kilkukrotnie (między innymi w latach 1857, 1864-66, 1870-71) organizowała antyfrancuskie powstania. W 1881 Francuzi nadali Algierii kodeks tubylczy. Kodeks zakazał lokalnej ludności przynależności do partii politycznych i związków zawodowych. Część represyjnych praw zniesiono po I wojnie światowej. W okresie 20-lecia międzywojennego powstały pierwsze lokalne partie nawołujące do obrony interesu narodowego.

Podczas II wojny światowej Algieria stała się terenem walk aliantów z siłami rządu Vichy. Po zakończeniu wojny nasiliły się tendencje antykolonialne. W 1946 powstał Ruch na rzecz Triumfu Wolności Demokratycznych (MTLD), który 1947 wyłonił konspiracyjną Organizację Specjalną. Na bazie Organizacji Specjalnej powstał Komitet Rewolucyjny Jedności i Akcji. W 1954 Komitet Rewolucyjny Jedności i Akcji (CRUA) zorganizował antyfrancuskie powstanie i przekształcił się we Front Wyzwolenia Narodowego. Powstanie objęło cały kraj. Francuzi w trakcie powstania wprowadzili w kolonii system rządów terroru i odpowiedzialności zbiorowej wobec cywilów. Powszechne stały się tortury, ekspedycje karne i pacyfikacje. W 1958 w Kairze utworzono Tymczasowy Rząd Republiki Algierskiej. W 1962 przedstawiciele Frontu Wyzwolenia Narodowego i rządu Francji podpisali układ w Évian-les-Bains, na mocy którego proklamowano niepodległość republiki.

U progu niepodległości kraju nasiliły się zamachy terrorystyczne podejmowane przez Organizację Tajnej Armii, skupiającą pozostałych w kraju francuskich osadników. Terroryzm i jego reakcja ze strony władz spowodowały masowy exodus ludności francuskiej z kraju, do połowy 1962 Algierię opuściło 80% osadników[3]. W 1963 przyjęto pierwszą konstytucję algierską. Premierem i pierwszym prezydentem republiki został Ahmad Ben Bella. W październiku 1963 suwerenność Algierii zakwestionowało Maroko, w trakcie tak zwanej wojny piaskowej, w której siły algierskie pokonały wojska marokańskie[6]. W 1964 w Algierskiej Karcie Narodowej nakreślono socjalistyczny program rozwoju państwa, w którym monopartyjne rządy objął Front Wyzwolenia Narodowego. W 1965 miał miejsce zamach stanu z Huari Bumedienem na czele. Bumedien w trakcie rządów przeprowadził reformę rolną i nacjonalizację części sektorów przemysłu.

W 1979, po śmierci Bumediena, urząd prezydenta objął Szadli Bendżedid. Uchwalona w 1989 nowa, demokratyczna konstytucja, spowodowała chaos polityczny. Duże poparcie społeczne uzyskał islamistyczny Islamski Front Ocalenia, który w 1990 wygrał wybory komunalne i regionalne. Po wygranej pierwszej turze wyborów parlamentarnych w 1991 doszło do reakcji wojska i zwolenników państwa laickiego: Islamski Front Ocalenia został zdelegalizowany, a wybory unieważnione. W latach 90. XX wieku w kraju trwała wojna domowa. W styczniu 2000 rozwiązała się Islamska Armia Ocalenia, zbrojne skrzydło Islamskiego Frontu Ocalenia (FIS), a wielu jej bojowników poddało się w zamian za amnestię[3]. W XXI wieku Algieria znalazła się w czołówce najlepiej rozwiniętych państw kontynentu[7]. Na przełomie 2010 i 2011 w kraju wybuchły ogólnokrajowe protesty[3]. W kwietniu 2019 do dymisji podał się wieloletni prezydent Abd al-Aziz Buteflika, na co miały wpływ trwające masowe protesty spowodowane przez rosnące koszty życia i bezrobocie.

Algieria jest bezpiecznym krajem otwierającym się po Covidzie na turystykę i w tej chwili w zasadzie jedynym, w którym można bezpiecznie zwiedzać głęboką Saharę